دستکش های نامرئی

دستکش بافتنی مشکی داشت ، فرمون پراید نه چندان سر حالشو گرفته بود و با لبخندی که انگار امضایی خداگون روی لب هاش بود به جلو خیره شده بود ، بسته ی شکلاتی که روی داشبورد بود نظرم رو جلب کرده بود ...از شلوغی پیش رو می گفت و منی که اضطراب دیر بودن داشتم و نور قرمز معطل بودن درست پشت ماشین جلویی ،از مخبره الدوله می گفت که گویی سی و اندی سال پیش بهترین کت و شلوار فاستونی را از آنجا می خرید آن هم فقط با پانزده تا تک تومان ، از گرانی می گفت و مردمی که از دوره ای بودند که معرفت و وجدان و حلال و حرام جریان داشت و دیگر نبودند و لبخندش چرا اینقدر شاداب بود ؟

فهمیدم که امروز تولد هشتاد سالگیش بود و چقدر هشتاد دور بود از این شادابی خندان و ادامه دادیم مسیر پر ترافیک را و اضطرابی که کم کم پشت لبخند راننده حل می شد .

گهگاه شعر می خواند و چه حافظه ای ! از اجاره و صاحبخانه و دردسر می گفت و از خودم پرسیدم چرا اینقدر باورش سخت است سن هشتاد و اجاره نشینی بتوانند کنار هم قرار بگیرند! قیافه اش کمی در هم رفت جویا شدم و فهمیدم خشکی مفاصل و درد و سرما و روغن و درمان گیاهی و ... آدرس بیمارستان را بهش دادم به همراه شماره ی خودم رو و چقدر جا خوردم از قدردانی دست های دستکش پوش و شکلات های تولد ...

دیگر اضطراب نبود و رسیدیم و تشکر و تعارف و خداحافظی

و برایم سوال بود که در این دنیای کوچک که گاهی چقدر مثل تنگ ماهی می شود اما شفاف نه ، و توی این جریان دوارو مایی که می چرخیم و می چرخیم ... چطور بین این تنگ نمی بینیم لبخند هایی رو که رنگشون سال هاست فراموش شده اند و گم ، میان حافظه ی تاریخی ما ...

روزی که مثل هر روز دیگر بود ، و لولیدن شهر که پشت در جا ماند ...